Azığı Eşeğe Yedirdik / Anılar 3
Hasip Pektaş, 2024
Sanırım13-14 yaşlarındaydım. Aylardan Ağustos ya da Eylül. Hamdi abimin kayınbiraderi Hacı (Kazım) Türkmen ile anlaştık. Onların yerbağına üzüm toplamaya gideceğiz. Akşam Türkmen bağında yattık. Sabah erkenden kalkıp yola düşeceğiz. Saat var mıydı, kurduk mu hatırlamıyorum.
Farkında değiliz, sabah biraz fazla erken kalkmışız. Eşeğe küfeleri yükledik, koyduk azığımızı küfeye, düştük yollara. Hava zifiri karanlık. Mezarlıktan geçerken dualar okunuyor. Korkudan ıslıklar çalınıyor. Türküler çığrılıyor. "Cevizin yaprağı dal arasında" falan.
Neyse Mahallealtı'na vardık. Yerbağ orada. Ama hava hala karanlık. Nasıl toplayacaksın üzümü? Kendi kendimize söylendik, ne zorumuz vardı sanki karanlıkta yollara düştük diye. En iyisi yatıp uyumak.
Bağladık eşeği bir ağaca. Girdik küfelara birer birer. Uyuduk. Ana baktık öğlen olmuş, güneş tepemizde. Telaşla kalktık. Bi baktık ki eşek yok. Eyreti bağladığımız ipi çözmüş, bir güzel de kahvaltısını yapmış. Anlayacağınız azığımızın poşeti kalmış geriye. O azık küfede kalsa ne olurdu sanki? Düşüncesizlik. Gel ye diye duvarın başına koymuşuz adama. Afiyet olsun da nerede bu eşek? Eşek oğlu eşek.
Ara, ara, ara. Aç acına hem de. Neyse bir duvar dibinde bulduk da sevindik eşek oğlunu. Ama karnımız gurulduyor. Sorsak niye yedin bizim azığı diye. Kesin der ki "benim acıkacağımı düşünmediniz mi? Küfeleri taşıyan ben, bir de aç mı kalaydım?" Eşek bu. Dili olsa böyle derdi kesin.
Eeee geriye boş dönülmez. Topladık aç acına üzümleri. Bir yandan da yiyoruz. Ekmeğin yerini tutmasa da. Neyse yükledik küfeleri. Mahallealtına uğrayalım da bir şansımızı deneyelim dedik. Çaldık ilk kapıyı. Kapıyı açan teyzeye anlattık zavallı durumumuzu. Acıdı elbette. "Vah guzular" dedi. Bölüşür ekmeğini, keşini benim güzel yürekli teyzem. Birer çomaç, birer ayran. Öl de öleyim. Bundan daha unutulmaz, lezzetli bir ziyafet var mı ki? Unutmam. Unutamam. Bak yazdım işte.
Bulsam da elini öpsem o teyzemin. Sağ olsa keşke.
